Spierpijn en éénoog

Na wat we al hadden gezien in de Grand Canyon besloten om vroeg aan te komen in Bryce Canyon zodat we nog een plekje konden bemachtigen op de Campground. Het was echter zondag en dit maakte dat Bryce al vol was met toeristen. De politie stond iedereen tegen te houden, het park mocht niet meer worden betreden met voertuigen. Balen, maar slimme Totte vroeg toch nog even gauw of de Campground ook vol was. Dit was niet het geval en wij mochten doorrijden. Hahaha, zag er geniaal uit niemand mocht door en voor ons werd de blokkade aan de kant gedaan. Aangekomen bij de Campground ook echt het laatste plekje bemachtigd, wat een geluk zeg! Nu nog een plan voor de dag. Ondertussen was het lunchtijd, dus even gauw lunchen en naar het Vistor Center. Daar stond een meneer die alles van het park wist en ons naar een wandeling stuurde. Gewoon over de Campground en dan start de wandeling vanzelf. Ja, dat was een mooi verhaal. De Campground had allemaal loopjes, je voelt het al aankomen wij hebben uiteraard de verkeerde loopjes gelopen. Maar uiteindelijk, na wat omlopen, toch aangekomen bij de wandeling. Pff wat een drukte zeg. Maar was een mooie wandeling naar de “Queens Garden” aan het einde zou je ene Queen Victoria zien, nou gelukkig stond de foto van de koningin er zelf ook bij want anders had je het niet gezien. Bryce Canyon bestaat overigens uit allemaal torentjes van rotsten. Mathijs moest gelijk denken aan de “poeptorentjes” die hij en Gerard vroeger van zand maakte op het strand! Onderweg kwamen we twee Nederlanders tegen die als Tip gaven om de Fairyland Trial te lopen. Dat hebben we de volgende dag dan ook gedaan. Vroeg ons bed uit, we hadden geen zin om met zoveel mensen te lopen, en om 8.00 startte de wandeling van 4 á 5 uur. Wat een prachtige wandeling. De torentjes kwamen hier samen en leken een soort kasteel te vormen tezamen. Echt prachtig. Deze wandeling liep de Canyon helemaal in en weer uit, dat maakte hem redelijk zwaar. Na vier uur lopen lekker wat gegeten en daarna doorgereden alweer naar een volgende bestemming.

Cedar City lag in het verschiet, in ons “Nationale Parken” boek stond namelijk dat “Highway 14” een prachtige weg is om over te gaan. Nou daar is geen woord van gelogen. Prachtig bos waar je doorheen gaat. Het Dixie National Forest. Dit bestaat uit hoge dennenbomen met om de boom een witte berkenboom. Wat een prachtig gezicht, jammer dat we niet echt een goede foto hebben kunnen maken omdat er eigenlijk nergens plek was om te stoppen met onze “Minnie Winnie”. We zijn doorgereden naar Cedar City waar we weer goed boodschappen konden inslaan en lekker op een redelijk luxe camping stonden van KOA, dat is een bekende camping organisatie in Amerika, met een heerlijke douche. We hebben er eentje in onze camper, maar zelfs wij zijn daar eigenlijk te groot voor. Die gebruiken we dus wel als we geen douche kunnen vinden. Maar bijvoorbeeld Oscar zou denk ik met zijn hoofd uit het dakraampjes steken en de douche zou starten halverwege zijn rug ofzo?! Hihi! De volgende morgen weer op tijd richring Zion, om ook daar op de Campground te kunnen staan. Dit keer weer geluk, de Campground had waarschijnlijk nog één plaatsje. Jullie denken misschien steeds hoe komt het dat je het niet zeker weet, dat komt omdat heel veel nationale parken werken met een First come, First serve systeem. Dus je kan dan ook niet reserveren. In Zion was het echt super heet! 37 graden, de aankomst dag wat verkennende wandelingen gedaan die wat korter waren, 1,5 uur, een half uur en nog een keer 1,5 uur. We voelde de wandeling van de vorige dag nog wel in de benen, maar goed dit was wel de moeite waard. Prachtige meertjes gezien, een huilende rots en een wandeling langs de rivierbedding. Die overigens heel erg droog stond doordat er dit jaar zo weinig sneeuw was gevallen. Ons was al aangeraden om de “Angels Landing” te doen en dat waren we dan ook vast besloten te doen. Wel staat deze wandeling bekend als een gevaarlijke wandeling. Hij is vrij stijl omhoog en het laatste stuk met kettingen waar je zeker geen misstap wil zetten. De volgende morgen om 8.00 gestart met deze wandeling. Het was echt klimmen en klauteren, Mathijs vond eigenlijk het laatste stuk er te gevaarlijk uitzien, wat uiteindelijk best mee viel. Maar wat een pracht uitzicht zeg! De naam was gegeven doordat de ontdekker van deze wandeling ooit had bedacht dat Engelen daar op die plek landen en samenkwamen om over het gebied uit te kijken. Nou niks over gelogen, prachtig. Alleen die Engelen konden vliegen, wij niet. Na deze wandeling weer in de camper gestapt en richting Las Vegas gereden, wat een hitte onderweg al!

Mathijs wilde in Vegas graag in een luxe hotel, om ons een beetje te laten verwennen tijdens onze huwelijkreis. Hij dacht dat hij de camper wel bij het hotel kon parkeren. Nou Vegas bestaat uit hotels met parkeergarages en daar zijn wij te hoog voor. Na een uur doelloos rondjes te hebben gereden heeft Mathijs het dan ook opgegeven, Charlotte heeft al die tijd heel rustig gewacht tot het kwartje ging vallen bij Mathijs, want die wilde hem niet direct uit zijn droom halen. Maar toen?! Nou ondertussen waren we in de achterwijk van Las Vegas terecht gekomen, voor ons gevoel, en ik dacht laten we het toch maar eens gaan vragen. Een hele aardige meneer verwees ons naar een Motel, waar wel liever nog niet dood gevonden wilde worden. Dus weer doorrijden. Uiteraard kwamen we wel een MC Donalds tegen, dus daar even gebruik gemaakt van de WIFI en naar een RV park gezocht. Charlotte was ondertussen de strip eigenlijk al zat en wilde liever niet op de strip staan. Dus een “RV Resort” gevonden net buiten het centrum van Vegas. Hahaha, ja het bestaat een “RV Resort”. Daar aangekomen komt er een oudere meneer naar ons toe bij de ingang. Een meneer met één oog, niet dat dat erg is maar even voor het plaatje. Deze meneer vraagt vriendelijk of we voor 1 nacht of voor meer nachten komen. Nou Charlotte wilde het liefst direct weg, want die wordt nogal chagrijnig als het niet echt op rolletjes verloopt, dus aangegeven in eerste instantie voor 1 nacht. Prima. Deze meneer ging ons kenteken overschrijven, nou hebben wij geen kenteken en wel één of ander papiertje waar iets in die trend op staat dat achter de vooruit is geplakt. Dus de oudere man begint dat over te schrijven, met zijn vergroot glas erbij. De man vraagt vervolgens of we wel allebei 21 zijn. Waarop wij zeggen ja. Hij zegt letterlijk geqout: “the chick looks like she´s 12”. En dit was echt een man die een jaar of 75/80 was. We kamen niet meer bij. Vervolgens komt zijn, wat wij denken, zoon ons verder helpen. We krijgen een plek, die blijkt twee stappen verder op, maar gelukkig brengt de oudere man ons erheen, anders zouden we uiteraard verdwalen. Het was echt een hele aardige man, maar alles was een beetje eigenaardig. Daarnaast hebben ze op dit “resort” een zwembad en een hottub (jaja in 37 graden wil je vast in een hottub) en die zijn “great”. Ook zijn er douchehokjes die je op slot kunt doen, ook echt “great”. Alles was “great”. Nou bleken de douchehokjes gewoon badkamers te zijn, dus dat was inderdaad echt heel gaaf. Want je kon er zelfs nog een dansje in doen en dan had je genoeg ruimte!

Ondertussen bleek Charlotte haar email gehacked te zijn. Ze kon er niet meer op komen en werd eruit gegooid. Dat was flink balen, al die free wifi ook. Dit was natuurlijk wel even een stres momentje. Maar gelukkig had ze haar nummer ooit ingevuld en kon ze via de verificatie via sms alles weer terugdraaien. Mathijs dus ook maar gauw zijn wachtwoord wijzigingen, je weet maar nooit.

Na een snelle opwarm maaltijd, ze hebben hier echt hele goede chilli con carne helemaal compleet, uit blik. We hadden voor de gevalletjes wanneer je heel laat ergens aankwam en dus niet meer kon koken en niet uit eten wilde omdat je gewoon nog wilde douche en dergelijke een paar van deze blikjes in geslagen. Nou ideaal. Na deze maaltijd even douchen en richting Las Vegas met een shuttle. Helaas was dat zijn laatste rit en moesten we met een taxi terug volgens de RV Resort eigenaren. Wij vragen of er toevallig ook een bus reed, ja hoor de 202 die stopte op dezelfde plek als de shuttle. Ach dat leek ons ook prima. Na wat rond te hebben gelopen over de strip, wat letterlijk bestaat uit casino´s casino´s en casino´s was Charlotte het alweer zat, echt een casinomens laten we het zo zeggen. Maar in Vegas heb je ook een soort Venetië in een winkelcentrum. Echt heel leuk, daar hebben we aan de gracht een drankje gedaan en zijn daarna nog even een casino in geweest. Geen miljonair geworden en toen begon ons Citybus avontuur. We stapte in, kochten netjes een kaartje en gingen zitten. Nou ten eerste staat de airco in Las Vegas overal op standje vrieskist dus het was echt koud in de bus. Dat klinkt misschien lekker, maar als het buiten zo warm is en je je daar dus op kleed, is dat echt niet lekker. De buschauffeur leek niet echt een goede bestuurder. Hij trok heel vreemd op en met zijn remkunsten leek hij alle dronken mensen wakker te willen maken. Daarnaast stonden we bij iedere stopplek zeker 6 minuten stil. Hmm dit was dus de reden dat we een taxi moesten nemen en niet de bus. Maar ja we zaten er nu toch al in. Toen moesten we allemaal uitstappen, want de bus achter ons zou eerder weg gaan?! Heel bijzonder. Uiteindelijk hebben we een uur gedaan over 6 mile (dit is zo´n 4,5 km). Goed het openbaar vervoer is hier niet zo goed als in Nederland dus. Maar eindelijk aangekomen in de camper en lekker slapen. Bij het wakker worden gelijk spierpijn overal. Van het optrekken aan de kettingen en de wandeling waarschijnlijk.

Vanmorgen zijn we in het “Resort” gebleven om lekker te genieten van het zwembad (het was vandaag 41C!). In de middag zijn we met bus 202 (ook deze had weer pech) naar de Strip gegaan om te shoppen en uit eten te gaan. Morgen vertrekken we richting Seqoullia en Kings National Park.